De situatie midden jaren '80 was tòch zodanig dat de kerk met sluiten werd bedreigd omdat de draagconstructie niet meer als veilig werd beoordeeld. Er moesten noodvoorzieningen getroffen worden, om het gebouw voor sluiting te behoeden. Er werden stutten aangebracht. Dit had tot gevolg dat er een rapport werd opgesteld in verband met de draagconstructie. Op dat moment resulteerde het overleg met de Rijksdienst, dat subsidies ten behoeve van herstel van de draagconstructie direct beschikbaar werden gesteld.

Daarna kon het gebouw in fasen worden gerestaureerd. Eén en ander geschiedde in volgorde van prioriteit. Na het herstel van de constructie werd de waterdichtheid aangepakt, daken, goten en het lood van de toren tot de tijdklok werden vernieuwd of hersteld. Daarna de daken van de lage bijgebouwen alsmede het entree portaal, dat geheel opnieuw werd opgetrokken. De zuid- en westgevel werden in 1994 hersteld, terwijl in 2001 / 2002 de oost- en noordgevel werden aangepakt, de torenspits en het houtwerk / loodwerk van het gedeelte van de luidklok. Per gevelgedeelte werden de glas in loodramen, de natuursteen elementen en het metselwerk / voegwerk gerestaureerd.
Het moest in fasen, omdat de beschikbare subsidies in geringe hoeveelheden (ten opzichte van de te maken kosten) beschikbaar werden gesteld. In 1998 werd een wat groter bedrag aan subsidie toegekend, echter de kosten waren enorm gestegen. Uiteindelijk heeft de eigenaresse in 2001 besloten de restauratie voort te zetten en het casco van het gebouw in goede staat te brengen.  Deze werkzaamheden werden begin 2002 afgerond, voor wat betreft het exterieur. Zoals vrijwel altijd het geval is, viel er hier ook meer te doen dan oorspronkelijk begroot. Er waren veel onzichtbare gebreken aan de houtconstructie van de toren, dat door de loden bekleding aan het oog was onttrokken.